دوباره چشم های تو مرا به دام می کُشد

نگاه خوب و خسته ات چه ناتمام می کُشد

دوباره سرمه دان شب شکسته در دو چشم تو

و عیش و نوش روز را به پشت بام می کُشد

ز دست تیر ناوکت به خون نشسته آفتاب

غزال کوهسار را چه خوش مرام میکُشد

میان تخته سنگها که آب طاقتش کم است

ببین چگونه موج را صبور و رام می کُشد

صبوی هستی ام پر از شکوه انتظار و او

شکوه انتظار را چه با دوام می کُشد

سکوت کن و گوش کن به چشم های آسمان

چه بی بهانه بی صدا تو را مدام می کُشد

تمام دفترم ز توست تمام شعر های آن

ولی چه سود که این خطوط مرا چه خام می کُشد ...

__________________

 * * * * ** * * * * * * * ** * * ** * * * * *